Некалькі тыдняў таму вадзіцелю ААТ «Любашава» Юрыю Сідарэвічу дэпутат Людміла Жалнерчык уручыла Пісьмо падзякі Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь. За якія такія заслугі? Ды ў першую чаргу за тое, што не шукаў Юрый Леанідавіч лёгкага хлеба, а застаўся жыць і працаваць на зямлі бацькоў сваіх. Прычым працаваць шчыра, добрасумленна, годна.
Упершыню ў кабіну трактара Юрый Сідарэвіч сеў, калі яму было чатырнаццаць гадоў. Неверагодна? Факт.
– Некалі ў механізатараў нашага калгаса, якія працавалі на касілках, былі памочнікі, – успамінае Юрый Леанідавіч. – І мяне, няхай сабе малога, аднак надта адданага тэхніцы, узяў у напарнікі мой стрыечны брат Іван Компель. Тагачасны старшыня калгаса Міхаіл Білімаў спачатку не зусім ахвотна згаджаўся на гэтую авантуру – як-ніяк дзіця яшчэ. Дарэчы, да гэтага Міхаіл Аляксеевіч не аднойчы выцягваў мяне з кабіны трактара: маўляў, не дарос за руль садзіцца. Аднак, паглядзеўшы, што ніякіх праблем гападарцы я не дастаўлю, а яшчэ адны рукі ў час нарыхтоўкі кармоў лішнімі не будуць, даў сваё дабро.
Два летнія месяцы працаваў Леанід у гаспадарцы з раніцы і да позняга вечара і зарабіў ажно сто дваццаць рублёў!
– Гэта былі вялікія грошы, – усміхаецца мужчына. – Маці, збіраючы мяне ў восьмы клас, за мае першыя заробкі купіла ўсё неабходнае: ад сшыткаў і алоўкаў да зімовых ботаў і паліто.
Скончыўшы Любашаўскую васьмігодку на чатыры і пяць, вучыцца далей Юрый Сідарэвіч вырашыў у Гродзенскім тэхнікуме фізічнай культуры. Падаў дакументы, схадзіў на некалькі кансультацый і… уцёк дадому.
– Не па мне быў гарадскі рытм жыцця, – прызнаўся Юрый Леанідавіч. – Да таго ж, калі наступаў вечар, такі сум агортваў душу, так хацелася дадому.
На заняткі ў агульнаадукацыйную школу юнак не вярнуўся, падаўся вучыцца ў Ганцавіцкае прафесійна-тэхнічнае вучылішча. Затым была служба ў арміі і доўгачаканае вяртанне ў родны калгас «Радзіма».
– Вось толькі механізатарам я стаў не з першага дня пасля дэмабілізацыі. Моладзі ў вёсцы было многа, таму і канкурэнцыя была даволі сур’ёзнай. Некаторы час працаваў у будаўнічай брыгадзе, хадзіў, як кажуць, платы гарадзіў.
Праз некаторы час даручылі яму, маладому ды не жанатаму, падвозіць і раздаваць рагулям корм на ферме.
– Не было ў мяне тады ні выхадных, ні прахадных, – успамінае субяседнік. – А вось жадання займець у калгасе лепшую тэхніку, перасесці, напрыклад, на трактар, за руль якога-ніякога аўтамабіля – хоць адбаўляй.
У пачатку 90-х, незразумелых і няпростых, у калгас «Радзіма» аднекуль прыцягнулі касілку… па запчастках.
– Збірай і працуй, – сказаў Юрыю Леанідавічу тады старшыня калгаса. – Задача не лёгкая, але ты ўпарты, справішся.
Не адзін сезон на гэтай касілцы шчыраваў Юрый Сідарэвіч. Дагледжанай, акуратнай была тэхніка ў яго руках.
– Я і зараз лічу, што куды лягчэй ліквідаваць малую паломку, чым займацца сур’ёзным рамонтам, – кажа субяседнік. – А наогул, тэхніку трэба любіць, тады і служыць яна будзе доўга.
У 2007 годзе сельскагаспадарчы кааператыў «Любашава» ўзначаліў Міхаіл Сергіеня.
– Не ведаю, што адыграла рашаючую ролю, мо што я з тэхнікай быў заўсёды на ты, Міхаіл Рыгоравіч прапанаваў мне пасаду яго вадзіцеля.
Вось толькі штогод, калі пачыналася гарачая пара ў гаспадарцы, перасаджваўся Юрый Сідарэвіч за штурвал камбайна.
– Жніво – адказны час, і гэта пацвердзіць кожны яго ўдзельнік, – кажа субяседнік. – А яшчэ гэта мая самая любімая пара сельскагаспадарчага года, час, калі не проста збіраеш ураджай, але і можаш даказаць сваё прафесійнае майстэрства на справе.
І на жніве Юрый Сідарэвіч даволі часта быў у ліку лепшых, атрымліваў узнагароды, прымаў удзел у абласных «Дажынках».
– У 2015 годзе я намалаціў тысячу тон зерня, – расказвае Юрый Леанідавіч. – Ураджай у гаспадарцы быў неблагі, дый з хлебаўборачнай машыны тады я амаль што не вылазіў, стараючыся не толькі скарыстаць кожны пагодны дзень для ўборкі хлеба, але і заваяваць працоўную вяршыню.
Апошнія тры гады Юрый Сідарэвіч – вадзіцель УАЗа, возіць з Любашава ў Сукач работнікаў малочнатаварнай фермы. Працоўны дзень мужчыны, як і некалі, пачынаецца рана. Іншы раз на гадзінніку пяць раніцы, а ён ужо на ферме.
– Дахаты вяртаюся таксама позна, – усміхаецца мужчына. – Жонка не сярдуе, разумее, што па-іншаму на маёй рабоце ніяк не будзе.
І толькі сын Павел (ёсць яшчэ і дачка Таццяна. – Заўв. аўт.) іншы раз можа пажартаваць: «Бацька наш – усё жыццё калгаснік. І статус у яго адзін – працоўны».
– А я не крыўдую, – усміхаецца субяседнік. – Па сённяшні дзень лічу сябе калгаснікам і гэтым ганаруся.
Галіна ПУПАЧ, gants.by